‘Trots op dat familiebedrijf van vader op dochter gaat’

De bouw staat te boek als een mannenwereld en dat geldt zo mogelijk in overtreffende trap voor de materieelbranche. Hoe is het als vrouw om je staande te houden in de geur van diesel, olie, staal en rubber? Aan Iris Verhoeven (30) van Verhoeven Group vragen we wat haar drijft en welke ambities ze heeft om de diversiteit op de werkvloer te vergroten. “Er is in tien jaar tijd al heel veel veranderd en daar blijf ik mij hard voor maken.”

Na haar studie bedrijfskunde streek Iris in 2014 neer bij het familiebedrijf in Maarheeze. Eigenlijk als tussenjaar, omdat zij niet wist welke vervolgopleiding ze wilde gaan doen, om er vervolgens niet meer weg te gaan. “Na mijn bachelor heb ik nog mijn masterdiploma gehaald, terwijl ik dus al actief was in de zaak. Dat bleek een ideale combi. Voor school moest ik allerlei opdrachten doen, waardoor ik in no-time het hele bedrijf leerde kennen: inkoop, logistiek, sales, marketing en ga zo maar door. Hoewel ik nooit de ambitie heb gehad om in mijn vaders voetsporen te treden, vond ik het werk en ons bedrijf wel zo leuk dat ik nooit meer ergens anders heb rondgekeken.”

Iris en haar broer Martijn groeiden op tussen het materieel. Haar opa Tinus richtte de onderneming iets meer dan 65 jaar geleden op en zoon Gerard – Iris’ vader dus – zorgde in de voorbije 20 tot 25 jaar voor een enorme expansie. “Van wat ik mij herinner, ging ik als kind iedere zaterdag mee naar de zaak, die toen nog vlak bij huis in Leende was gevestigd. Ik speelde dan in het magazijn of op kantoor, reed rond op de veegmachine, maar hielp ook mee om klein materiaal te sorteren of kerstpakketten in te pakken. Martijn en ik zijn nooit gepusht om de zaak over te nemen. Ik heb het altijd als prettig ervaren dat daar geen druk op zat. We mochten onze eigen keuzes maken, wat ik elk familiebedrijf kan aanraden.”

Op de vraag welk facet van het werk haar het meest aanspreekt, hoeft Iris niet lang na te denken. “Dat is business development”, klinkt het resoluut. “Ondernemen zit in ons DNA. Ik vind het leuk om nieuwe uitdagingen te ontdekken en kansen te verzilveren. Dat spreekt mij veel meer aan dan de dagelijkse beslommeringen waar een directie zich doorgaans mee bezighoudt. Sinds een jaar ben ik met mijn broer mede-aandeelhouder en daarnaast als directeur eindverantwoordelijk voor een van onze drie businessunits, namelijk Takeuchi Benelux. Ik haal veel voldoening uit het ondersteunen en aanjagen van een team en richt ondertussen graag de blik naar buiten. Het is leuk om zelfstandig te ondernemen, maar waar we kunnen samenwerken, laten we dat niet na. Uiteindelijk zijn we één Verhoeven.”

Is het extra speciaal om als vrouw in een mannenbolwerk te functioneren of ervaar jij dat niet zo? “Ik heb me nooit ‘anders’ gevoeld, was altijd onderdeel van het team. Dat komt misschien ook omdat we als familiebedrijf veel zaken doen met andere familiebedrijven. Dat schept een band. Ik vind het mooi om te zien dat er de laatste jaren veel meer vrouwen bij zijn gekomen, zowel binnen onze organisatie als in de branche. Mannen en vrouwen doen steeds meer samen.” Volgens Iris hebben vrouwen hun toegevoegde waarde bewezen door meer oog te hebben voor de mens en voor samenwerking – of het nu gaat om medewerkers, klanten of toeleveranciers. “Als enige vrouw in de directie zorg ik voor een nieuwe balans. Het draait niet alleen meer om de euro’s.”

Met haar enthousiasme, frisse blik en ondernemingsdrang is Iris een rolmodel voor andere vrouwen. “Nederland, of beter gezegd Europa, loopt hierin echt voorop. Wij werken met de hele wereld samen, vooral Azië. Men is lang niet overal bekend met vrouwen in de bouw, zeker niet in een leidinggevende functie. Er is dus nog veel te winnen, maar soms moet je een stap terug doen om er twee vooruit te kunnen zetten. Diversiteit op de werkvloer is belangrijk. Juist ook in bijzondere functies, zoals in de werkplaats of in de directie. Een familiebedrijf hoeft niet altijd van vader op zoon te gaan, dat kan ook van vader op zoon én dochter zijn. Daar ben ik trots op. Maar ik ben nóg trotser op het feit dat ik ben opgegroeid in een no-nonsense omgeving. Lekker met beide benen op de grond blijven, zoals het hoort.”